به نظر میرسد دستگاه ادراکی علاوه بر مکانیابی و بازشناسی، کارکرد دیگری هم داشته باشد که عبارت است از ثابت نگه داشتن نمود اشیاء به رغم متغیر بودن تصویر آنها بر شبکیه. به طور کلی، تحول آدمی به گونهای بوده که بتواند اشیاء را به همان صورتی که در جهان هستند بازنمائی و تجربه کند (شکل، اندازه، رنگ و درخشندگی اشیاء واقعی، ثابت است) نه آنگونه که بر چشم نقش میبندند.
به طور کلی، به رغم تغییر روشنائی و زاویه دید یا فاصله شیء آدمی آن را در وضعی نسبتاً ثابت و بدونتغییر، میبیند. وقتی به اتومبیل خود نزدیک میشوید بزرگتر به نظر نمیرسد، یا وقتی از زاویههای گوناگون به آن نگاه میکنید شکلش تغییر نمیکند، یا هنگامی که در نور چراغ به آن نگاه میکنید رنگش عوض نمیشود، هر چند که در همه این موارد، تصویر اتومبیل بر شبکیه چشم تغییر میکند. این گرایش به ثبات را ثبات ادراکی (perceptual constancy) گویند. با اینکه ثبات مطلق نیست در هر حال از جنبههای بارز تجربه دیداری ما است.
منبع:
http://www.aftabir.com/social/psychbiology/base/consciousness/perception_consistency.php