شبكه‌هاي لرزه‌نگاري مركز لرزه‌نگاري كشوري
مؤسسه ژئوفيزيك دانشگاه تهران، كار ثبت و تعيين محل زمين‌لرزه‌ها را از سال 1337 ( 1958 ميلادي)، با احداث اولين ايستگاه لرزه‌نگاري در تهران آغاز كرد. در دهه 1960 ميلادي ايستگاه‌هاي لرزه‌نگاري كشور به 5 ايستگاه آنالوگ نصب شده در شهرهاي تهران، تبريز، مشهد، شيراز و كرمانشاه افزايش يافت. از اين تعداد 3 ايستگاه تبريز، مشهد و شيراز زيرمجموعه شبكه لرزه‌نگاري استاندارد جهاني ( WWSSN ) بودند. در سال 1354( 1975 ميلادي) يك آرايه 7 ايستگاهي موسوم به آرايه بلند دوره ايران ( ILPA ) براي اهداف خاص و نيز فراهم آوردن اطلاعات لرزه‌اي مناسب جهت تحقيقات زلزله‌شناسي در جنوب غربي تهران نصب گرديد. در سالهاي ابتدايي دهه 1360 هجري شمسي در چند نقطه ديگر كشور از جمله بروجن، مينودشت، سد مهاباد، قمصر كاشان و قلعه‌قاضي هرمزگان، توسط مؤسسه ژئوفيزيك ايستگاه‌هاي لرزه‌نگاري آنالوگ نصب و راه‌اندازي گرديد. تا سال 1374، ثبت و گزارش زمين‌لرزه‌هاي رخداده در كشور توسط اين ايستگاه‌هاي لرزه‌نگاري آنالوگ صورت مي‌گرفت. با تأمين تجهيزات لرزه‌نگاري جديد از نوع رقمي، نصب دستگاه‌هاي لرزه‌نگاري جديد در سال 1374 در شبكه‌هاي لرزه‌نگاري تهران و تبريز آغاز و در سالهاي بعد با نصب تجهيزات در شبكه‌هاي لرزه‌نگاري سمنان، قوچان، يزد، ساري، اصفهان، شيراز، مشهد، كرمانشاه، بيرجند و خرم‌آباد شبكه‌هاي لرزه‌نگاري توسعه يافتند. در سال 1389 نيز، شبكه‌هاي لرزه‌نگاري ميناب، كرمان، شهركرد و همدان نيز به‌صورت آزمايشي راه‌اندازي شده است. ايستگاه‌هاي لرزه‌نگاري اين شبكه‌ها مجهز به لرزه‌نگارهاي كوتاه دوره، باند متوسط، باند پهن و باند بسيار پهن سه مؤلفه‌اي هستند. اين مركز در حال حاضر با بهره‌گيري از 10 8 ايستگاه لرزه‌نگاري رقمی، در قالب 20 شبكه لرزه‌نگاري محلی، چهار پايگاه لرزه‌نگاري تك ايستگاهي و یک ايستگاه درون چاهي فعاليت دارد، كه بسیاری از مناطق لرزه‌خیز كشور را تحت پوشش قرار مي‌دهد